Ένα μητροπολίτης που έχει ξεφύγει ( ο Ηλείας Γερμανός)

 Ένα μητροπολίτης που έχει ξεφύγει (ο Ηλείας Γερμανός)

• Ανηλεής, μνησίκακος, εν συγχύσει,  είναι αναληθής και ζει στον Μεσαίωνα  

Πώς να χαρακτηρίσει αλλιώς το Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανό όταν επιτίθεται σε εφημερίδα ( Εφημερίδα των Συντακτών)  με ανακοίνωση του και την καταδικάζει για την  Έκκληση της  στον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο να παρέμβει για αποτραπεί ο θάνατος  του Δημήτρη Κουφοντίνα.. μισεί τους αναρχικούς και το προοδευτικό, εναντιώνεται σε πολιτική εφημερίδα, είναι κατά των αμβλώσεων

Χωρίς πρόθεση να υπερασπιστώ τη εφημερίδα αλλά δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστες τους απαράδεκτους,, αναχρονιστικούς και μνησίκακους σχολιασμούς  του..  

Χαρακτηρίζει την εφημερίδα υποκριτική, διότι αναφέρει  ότι τυχόν παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου θα του  αφαιρούσε  την ελευθερία της βουλήσεώς του ( του απεργού πείνας), άποψη άκαρδη, μνησίκακη  και άνευ ελέους…Λησμονεί ότι ο  Θεός  μας θέλει εύσπλαχνους και ελεήμονες .. «Έλεον θέλω και ου θυσίαν»

Του διαφεύγει, του Μητροπολίτη Ηλείας ότι αντίθετα με την άποψη του κινείται η Μητρόπολη  Φθιώτιδος ( όπου και οι φυλακές του Δ. Κουφοντίνα)  και ο εντεταλμένος ιερέας της Μητροπόλεως Φθιώτιδος για την διακονία των φυλακών, βρέθηκε στο νοσοκομείο όπου βρίσκεται ο απεργός πείνας προκειμένου να συνδράμει πνευματικά στην προσπάθεια της  αποτροπή ενός εθελούσιου θανάτου στον οποίο οδηγεί μια απεργία πείνας και δίψας (Πηγή: https://orthodoxia.info/news/apokleistiko-tessereis-fores-ekkli/ ). Πόσο μεγάλη διαφορά στάσης. Στην μια το έλεος και η προσπάθεια αποτροπής απώλειας ζωής και στην άλλη ( του Μητροπολίτη Ηλείας) το μίσος και η κακία ..αφήστε τον να πεθάνει ..

Υβρίζει τους αναρχικούς διότι κατά το σχόλιο του Μητροπολίτη Ηλείας «οι φωνασκούντες και προκαλούντες καταστροφάς αναρχικοί αυτό θέλουν και εκζητούν• Την κατάργησι του Κράτους δικαίου και της Νομιμότητος και την επικράτησι του νόμου της ζούγκλας. Να τους επιτραπή να κάνουν ο,τι θέλουν. Είναι τούτο δυνατόν και επιτρεπτόν; Ασφαλώς ΟΧΙ.» Ένας υπερσυντηρητικός ιερωμένος που εκτός της ακροδεξιάς τάσης του,  είναι αδαής και διαστρεβλώνει την πραγματικότητα διότι ο Αναρχισμός είναι  ένα ιδεολογικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα μη  βίαιο αυτών που επιζητούν την «χωρίς εξουσία» κοινωνία Ξεχνά ότι  τις καταστροφές και τις βιαιοπραγίες  τις πραγματοποιεί η κρατική εξουσία και ότι ζούγκλα είναι αυτό που ζούμε με την ανεργία, την φτώχεια, την βία της αστυνομίας, τις σεξουαλικές διαστροφές, την καταστροφή του περιβάλλοντος που ως ποιμενάρχης δεν εμίλησε…

Με τον  απαράδεκτο συνδυασμό του κ. Γερμανού των αυτοκτονιών και των εκτρώσεων ως αδιαμαρτύρητων θανάτων αποδεικνύει ότι κινείται στο πέλαγος της αναλήθειας και του ιδεολογικού Μεσαίωνα ..   

• Για τις αυτοκτονίες που κατηγορεί την εφημερίδα ας απαντήσει η ίδια αλλά από ότι θυμούμαι πολλές φορές έχει γράψει συνδέοντας τες με το κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα.
• Για  δε τις  εκτρώσεις τέτοιες απόψεις φέρουν τον Μεσαίωνα στην Ελλάδα και τον σκοταδισμό στην ελληνική κοινωνία, αναιρούντο δικαίωμα των ανθρώπων να αποφασίζουν για το τι θέλουν, το δικαίωμα να μην ποινικοποιείται η σεξουαλικότητα και η αναπαραγωγή, το δικαίωμα στις γυναίκες να αποφασίζουν πότε και πόσα παιδιά θα κάνουν. Η δυνατότητα της έκτρωσης ήταν ίσως η σπουδαιότερη κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών στο φεμινιστικό κίνημα, παρά τις σκοταδιστικές αντιδράσεις, κυρίως από εκκλησιαστικές και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις.

Τα κείμενα της Εφημερίδας Συντακτών και του Μητροπολίτη Ηλείας παρατίθενται  

Για το θέμα της στάσης της Εκκλησίας παραθέτω το άρθρο του Βασίλη Ξυδιά στο kosmodromio.gr

"Ο Κουφοντίνας έχει κριθεί, τώρα κρίνεται η Εκκλησία

Το αν ο Κουφοντίνας είναι κοινός εγκληματίας ή ταξικός αγωνιστής καθόλου δεν ενδιαφέρει την Εκκλησία. Ούτε το πώς το βλέπει ο ίδιος, ούτε το αν έχει μετανοήσει ή όχι. Ούτε το αν έχει δίκιο ή άδικο σε αυτό που ζητάει. Την Εκκλησία την ενδιαφέρει η απελπισία του ανθρώπου. Του κάθε ανθρώπου. Ακόμα και του φοβερότερου εγκληματία.

Ο Κουφοντίνας είναι έτοιμος αυτή τη στιγμή να διαπράξει το χειρότερο των εγκλημάτων. Αφήνεται να πεθάνει. Δεν έχει σημασία με ποια συνείδηση το κάνει. Ή μάλλον, έχει σημασία. Με όσο πιο λάθος συνείδηση το κάνει τόσο το χειρότερο. Και είναι σ’ αυτό ακριβώς που η Εκκλησία μπορεί να παρέμβει.

Το πιο απλό που θα μπορούσε να γίνει είναι να τον επισκεφθεί εκεί που βρίσκεται ένας παπάς – ιεράρχης ή απλός ιερέας. Δεν χρειάζεται να πάρει θέση για κανένα ζήτημα. Ούτε για τα αιτήματά του, ούτε για τίποτε άλλο. Δεν χρειάζεται να πει τίποτα δημόσια. Απλώς να βρεθεί εκεί. Η Εκκλησία οφείλει να είναι παρούσα – δεν μπορεί να είναι αδιάφορη – στην ανθρώπινη τραγωδία. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος του Χριστού να πει δυο λόγια στον Κουφοντίνα και να τον ακούσει, τι έχει να πει στην κατάσταση που βρίσκεται;

Λένε πολλοί, γιατί να ασχοληθεί η Εκκλησία με τον Κουφοντίνα; Γιατί ειδικά μ’ αυτόν; Θα αρκεστώ σε δύο μόνο λόγους.

Ο ένας είναι ότι της το ζητούν. Της το ζητούν με αγωνία και ελπίδα οι άνθρωποι που νοιάζονται για τον Κουφοντίνα. Δεν είναι εγκληματίες όλοι αυτοί. Ούτε οπαδοί της ιδεολογίας του ή της τακτικής του. Οι περισσότεροι μιλούν για δίκαιο ή απλώς για ανθρωπιά. Και πολλοί απ’ αυτούς – ίσως οι περισσότεροι – είναι άθεοι. Μπορεί η Εκκλησία να τους αγνοήσει; Θα δεχθεί ότι η αγάπη που ευαγγελίζεται είναι λιγότερη από το δίκαιο και την ανθρωπιά των άθεων ανθρωπιστών;

Λένε πολλοί ότι είναι αμετανόητος. Μα δεν πρόκειται για εξομολόγηση. Πρόκειται για άλλο πράγμα. Ο Χριστός πάνω στο σταυρό ζήτησε συγχώρεση για λογαριασμό αυτών που τον θανάτωναν. Δεν τους ρώτησε αν είχαν μετανοήσει. Και η Εκκλησία, που εύχεται στις κηδείες, δεν ρωτά αν ο νεκρός έχει μετανοήσει ή όχι.

Στο Ευαγγέλιο της Κρίσεως ο Χριστός μίλησε για φυλακισμένους. Δεν ξεχώρισε μετανοημένους και μη. Ούτε ρώτησε ποιοι έκαναν βαριά και ποιοι ελαφρά εγκλήματα. Σε μερικές Κυριακές η Εκκλησία θα θυμηθεί το Ευαγγέλιο αυτό. Δεν ξέρω ποιος ιερέας θα έχει το κουράγιο να το διαβάσει από άμβωνος, και ποιος ιεροκήρυκας θα εξηγήσει το νόημά του έχοντας το βάρος αυτής της ικεσίας, που η Εκκλησία έκανε πως δεν την άκουσε.

Υπάρχει και ένας άλλος λόγος. Εδώ και δεκαετίες το πένθος των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους από τις σφαίρες της “17 Νοέμβρη” βαραίνει όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και πάνω στη ζωή της χώρας. Ένα μέρος της πολιτικής ρητορικής τρέφεται από αυτό το πένθος που έχει μεταλλαχθεί σε οργή. Η Εκκλησία οφείλει να απορρίψει αυτή τη ρητορική της οργής. Οφείλει να ανακαλύψει τρόπους υπέρβασής της, όσο αυθεντική και όσο ανθρωπίνως δικαιολογημένη και αν είναι.

Και αν, εν πάση περιπτώσει, μας είναι τόσο μακρινή ή ξένη σε μας τους σημερινούς Χριστιανούς η λογική του Χριστού και των αγίων απέναντι στους διώκτες τους, ας διδαχθούμε από το πώς στάθηκαν απέναντι στους χουντικούς – που δεν είχαν μετανοήσει βέβαια – ο Αντρέας Λεντάκης και ο Μανώλης Γλέζος.

Η Εκκλησία οφείλει με τη δημόσια στάση της να υποδείξει έμπρακτα ένα δρόμο καταλλαγής, έναν δρόμο συγχώρεσης όλων με όλους. Το οφείλει πρώτα απ’ όλα προς τους ίδιους τους οργισμένους συγγενείς των θυμάτων, αλλά και προς όλη τη χώρα.»