Όχι στην
θυσιασμό των ανθρώπων, σήμερα στην Ουκρανία, χτες στην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ,
στην Λιβύη αύριο παντού(?)
Μια τραγωδία εξελίσσεται
συνεπεία της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, πολίτες και στρατιώτες
θυσιάζονται και θανατώνονται, ζωές, οικογένειες και κοινωνίες διαλύονται και η επερχόμενη
δυστυχία θα είναι απερίγραπτα οδυνηρή για τους απλούς ανθρώπους …
Γεωπολιτικά παίγνια
διαμοιρασμού της ανθρωπότητας που κατά
βάση είναι τα συμφέροντα, τα κέρδη και επιδιώξεις των ισχυρών του χρήματος που δεν ορρωδούν προ
ουδενός, ...
Όποιος είναι
άνθρωπός, όποια πολιτική άποψη και να έχει, δεν μπορεί να υποστηρίζει τον
θάνατο και των θυσιασμό των ανθρώπων…
Όπως είμαστε κατά της
εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο, του
βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, στην Γρενάδα στην Λιβύη,
στο Ιράκ, στην Συρία, την γενοκτονία στη Υεμένη, στην προσπάθεια αλλαγής του
καθεστώτος τους, και την δημιουργία κρατών- προτεκτοράτων παντού με χιλιάδες
νεκρούς και τραυματίες, με την ζούγκλα των δυτικών, έτσι δεν μπορεί να συμφωνούμε
με την μακελειό στην Ουκρανία.
Δεν δώσουμε συγχωροχάρτι
στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ για το μακέλεμα το κόσμου και θα αγωνιστούμε ενάντια τους και
αυτοί ένοχοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
Είμαστε κατά των
επεμβάσεων, κατά των πολέμων (εκτός της υπεράσπισης ή της απελευθέρωσης της
πατρίδας μας) χωρίς «αλλά», ούτε «μα» …
Οι λαοί πληρώνουν
τον «λογαριασμό», με θάνατο, με φτώχεια και δυστυχία και κάποιοι κερδίζου χρήματα, ισχύ και επιρροή…
…και το αύριο
οδυνηρό θα είναι, όχι μόνο στην Ουκρανία, ίσως χτυπήσει και την πόρτα της Ελλάδας
...πάμε σε νέα δύσκολη εποχή... και θα μας επηρεάσει όλους ...
Δεν μου βγαίνει
κάτι άλλο παρά ένα ρωσικό τραγούδι το γνωστό αντιπολεμικό «Οι γερανοί»/ Журавли/ Zhuravli των Rasul Gamzatov & Yan
Frenkel τραγουδισμένο από τον Ντμίτρι Χβοροστόφσκι
«Στιγμές-στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες που
πέσανε στη ματωμένη γη/δεν κείτονται θαρρώ κάτω απ’ το χώμα αλλά έχουν γίνει
άσπροι γερανοί
Πετούν και μας
καλούν με τις κραυγές τους/απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς/κι ίσως γι’
αυτό πολλές φορές σιωπώντας κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς
Πετάει ψηλά το
κουρασμένο σμάρι/στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή/και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά
του/και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή
Θα ‘ρθεί μια μέρα
που μ’ αυτό το σμάρι/στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ/σαν γερανός καλώντας απ’ τα
ουράνια/όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου