Δημοτικό Κάμπινγκ Κουρούτας Αμαλιάδας … οι συγκρίσεις που (μας) αγανακτούν … …πριν χαρωπή ζωντάνια, τώρα θλιβερή εγκατάλειψη …

 Δημοτικό Κάμπινγκ Κουρούτας Αμαλιάδας … οι συγκρίσεις που (μας) αγανακτούν …

• …πριν χαρωπή ζωντάνια, τώρα θλιβερή εγκατάλειψη …

Του Christos Kanellopoulos(και οι φωτογραφίες δικές του)  

«ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ CAMPING

Θυμάμαι… ήταν η πρώτη ενασχόλησή μου με το Δήμο (μετά ήρθε το Ωδείο και κατόπιν ο Κινηματογράφος).Ήταν η πρώτη μου εργασιακή εμπειρία, την λάτρεψα αμέσως και χαράκτηκε μέσα μου, μεταφορικά, ως μια εφηβική πρώτη αγάπη.

Θυμάμαι… τα έντονα Καλοκαίρια τότε και το Κάμπινγκ κατάμεστο από κόσμο, ειδικά την περίοδο αιχμής που ξεκινούσε σταδιακά από 1η Ιουλίου και κορυφωνόταν τον 15αύγουστο!

Την περίοδο κορύφωσης της, υπήρχε έντονο πρόβλημα χώρου αφού ήταν κλεισμένες όλες οι θέσεις στα σκιάδια, στο γκαζόν, στο δασάκι, ακόμη και οποιαδήποτε άβολη θέση. Κατασκηνωτές από όλη την Ελλάδα, αρκετοί από αυτούς Αθηναίοι και Πατρινοί. Συνήθως, οι Πατρινοί ερχόντουσαν για Σαβ/κο, Σάββατο απόγευμα (μετά το κλείσιμο των μαγαζιών στην Πάτρα) και έφευγαν Κυριακή βραδάκι. Πάρα πολλοί τουρίστες, κυρίως στην αρχή της Σεζόν Μάϊο, Ιούνιο και στο τέλος της Σεπτέμβριο (συνήθως Γερμανοί).Χαρακτηριστικά να αναφερθώ σε ένα υπέροχο ζευγάρι Ελβετών, οι οποίοι κατασκήνωναν μετά τον 15 Αύγουστο, τόσο γλυκούς ανθρώπους όσο και οι Ελβετικές σοκολάτες που μας προσέφεραν.

Πολλά γκρουπ με Γάλλους μαθητές συνήθως , αρκετοί Ιταλοί, Βέλγοι, Ολλανδοί, όλες οι Εθνικότητες.

Θυμάμαι... τις φιλικές σχέσεις που καλλιεργούσαμε με πολλούς κατασκηνωτές, οι οποίοι έρχονταν κάθε χρόνο και έμεναν αρκετά, τότε που όλα ήταν όμορφα και αυθεντικά!

Θυμάμαι… τα προβλήματα, τα πιο συνηθισμένα όταν δεν είχε ζεστό νερό και… τα «ακούγαμε», τα απρόβλεπτα, όταν γινόταν διακοπή ρεύματος από υπερφόρτωση(συνήθως Κυριακές όταν πολλοί κατασκηνωτές χρησιμοποιούσαν φούρνο μικροκυμάτων).

Θυμάμαι… σε περίοδο αιχμής, ήταν τόσο έντονη η δραστηριότητά μας, των εργαζόμενων, που χάναμε την αίσθηση του χρόνου (περνούσε πολύ γρήγορα, αλλά ευχάριστα).

Θυμάμαι… μια χρονιά, είχε αργήσει η πρόσληψη του βοηθητικού προσωπικού, ήταν περίπου τέτοια εποχή (προς το τέλος Ιουλίου) και ήμουν μόνος στη βάρδια κάθε μέρα, απογευματινή, η πιο δύσκολη, και είχα να αντιμετωπίσω: Είσοδο κατασκηνωτών,(είχε μια διαδικασία),έξοδο (λογαριασμούς), 3 τηλ. συσκευές να χτυπούν, κατάμεστο από κόσμο το Κάμπινγκ και κατασκηνωτές να έρχονται στη reseption για διάφορα μικροπροβλήματα προς επίλυση αλλά και παράπονα. Επίσης, τότε το Κάμπινγκ λειτουργούσε(ένα κομμάτι) και ως Λαϊκή Πλάζ ,δεν υπήρχαν τόσα μαγαζιά στο κέντρο της Κουρούτας, ούτε δίπλα ,αυτά που είναι σήμερα και έχουν οργανωμένη την παραλία κάτω. Το σύνολο των Αμαλιαδιτών και όλης της νεολαίας ερχόταν για μπάνιο εκεί, ήταν της μόδας άλλωστε. Κάθε μεσημέρι, μετά τις 2.30 άρχιζε η μάχη. Μαζική είσοδος (αυτοκίνητα, μηχανάκια) αλλά και μεγάλες παρέες πεζών, από το λεωφορείο που αποβίβαζε στη στροφή. Η δική μας ευθύνη αλλά και μάχη που δίναμε, ήταν, αφενός τα μηχανάκια να παρκάρουν μπροστά από την reseption και να σβήνουν την μηχανή τους όταν περνούσαν την πύλη, αφετέρου ,τα αυτοκίνητα έπρεπε να παρκάρουν στην «αλάνα» του εστιατορίου και να μην πηγαίνουν μέσα, προς το χώρο των κατασκηνωτών. Η μάχη ήταν σκληρή, να κυνηγάς τα μηχανάκια που πήγαιναν προς το εστιατόριο (ενοχλούνταν οι κατασκηνωτές) και τα αυτοκίνητα που κατέβαζαν την αλυσίδα και προχωρούσαν προς την κατασκήνωση.(Μέχρι και το 1993,υπήρχαν και δυο σειρές σκιάδια με κατασκηνωτές, απέναντι από τη reseption, εκεί που λειτουργούσε κατόπιν το αναψυκτήριο). Οι διαπληκτισμοί ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, συνήθως με την ανυπάκουη νεολαία τότε. Επομένως, όταν εκείνη τη χρονιά, είχα ξεμείνει μόνος στη βάρδια, είχα να αντιμετωπίσω ταυτόχρονα και αυτά μαζί με όλα τα παραπάνω που ανέφερα. Απορούσα κατόπιν, όταν πήγαινα σπίτι, πως τα είχα καταφέρει, χωρίς να προκύψει πρόβλημα… Σε τέτοιες δοκιμασίες, γνωρίζεις τον εαυτό σου και τις ικανότητές σου!

Θυμάμαι… ακόμη, εκείνη τη χρονιά στην αρχή της Σεζόν, από τέλη Μαΐου δεν είχαμε προσωπικό για τον καθαρισμό του χώρου και το κάναμε μόνοι μας μαζί με ένα συνάδελφο, αφού έπρεπε το Κάμπινγκ να λειτουργήσει άμεσα, ήδη ερχόντουσασν οι πρώτοι κατασκηνωτές. Κουρεύαμε το γκαζόν, καθαρίζαμε τα δέντρα, τα σκιάδια, τις τουαλέτες και όλες τις εγκαταστάσεις. Δουλεύαμε συνεχόμενα από το πρωΐ ως το βράδυ. Ένα βραδάκι ,κατάκοποι από τη δουλειά, είπαμε να πάμε για μια μπύρα στου Ρεμούνδου αλλά κατόπιν δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε(κυριολεκτικά) από την καρέκλα λόγω κούρασης. Ακόμη το μελετάμε αυτό.

Θυμάμαι… όλα τα παιδιά που πέρασαν από τη reseption κατά καιρούς και είχαμε συνεργαστεί, ήμασταν καλή ομάδα. Θα αναφερθώ συγκεκριμένα σε δυο υπέροχα παιδιά που έχουν φύγει από τη ζωή, τον Δημήτρη Μαστροπαναγιωτόπουλο και τον Γιώργο Κόκκωνα. Συνήθως, όταν είχαμε μαζί απογευματινή βάρδια, δίναμε ραντεβού και κατεβαίναμε μαζί κάτω με το μηχανάκι μου.(Είχαν δουλέψει σε διαφορετικές περιόδους τα παιδιά, όχι μαζί). Αλλά και τους μεγαλύτερους, τον Νίκο Καραλή, τον Στάθη Φραγκογιαννόπουλο, αείμνηστοι και αυτοί. Ας είναι αναπαυμένοι!

Θυμάμαι… τα θετικά σχόλια των κατασκηνωτών για την ομορφιά του χώρου και της παραλίας αλλά και τις επισημάνσεις τους. Μου έχει μείνει στη μνήμη μια φράση κατασκηνώτριας από την Β. Ελλάδα: «Έχετε το Κάμπινγκ στο καλύτερο σημείο, υπερυψωμένο, δεν το βρίσκεις εύκολα αλλού αυτό και το έχετε αναξιοποίητο?».

Επίσης, πολλοί τουρίστες μας ζητούσαν bungalows και έφευγαν απογοητευμένοι αφού δεν υπήρχαν πουθενά στην Κουρούτα.

Θυμάμαι… τον προϊστάμενό μας, αρμόδιο τότε και μοναδικό αντιδήμαρχο, τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαχριστόπουλο, υπέροχος άνθρωπος!!

Θυμάμαι… τα ευτράπελα που συνέβαιναν, όπως ένα περιστατικό, όταν είχαμε ξεχάσει ανοικτό το μικρόφωνο και σαχλολογούσαμε, ακούστήκαμε σε όλο το Κάμπινγκ, το οποίο ήταν κατάμεστο εκείνη τη στιγμή από κατασκηνωτές και λουόμενους.

Θυμάμαι…τα πανέμορφα κορίτσια που κατασκήνωναν και το καρδιοχτύπι…

Θυμάμαι… τις μυρωδιές από τα ψητά κάθε βραδάκι ανακατεμένες με την ευωδία του ιωδίου από τη θάλασσα!!!

Θυμάμαι…τις φωνές, τα γέλια, τις μουσικές και τον ήχο του κύματος από τη θάλασσα κάτω!!!

Θυμάμαι… την «μελαγχολία» που μας έπιανε, όταν μετά τον 15Αύγουστο (από τις 16 κιόλας) αποχωρούσαν μαζικά οι κατασκηνωτές και έμεναν ελάχιστοι, μειωνόταν το προσωπικό και όποιος εργαζόμενος παρέμενε Σεπτέμβρη χαιρόταν την μελαγχολική γλύκα της εποχής,(τότε ήταν πράγματι γλυκός ο Σεπτέμβρης στην κυριολεξία),τη μυρωδιά και το κύμα της Θάλασσας , την μουσική του ανέμου!!Λιγοστός κόσμος, οι περισσότεροι τουρίστες…

Θυμάμαι… πως είχα χαράξει το όνομά μου στην ξύλινη κολόνα που στηρίζει το χαγιάτι της reseption και στο αρμυρίκι δίπλα, υπήρχε για χρόνια…

Θυμάμαι… αυτά και άλλα, πολλά, πολλά…

ΘΛΙΒΟΜΑΙ για την κατάσταση που είναι τώρα όταν το επισκέπτομαι και ο νους μου πηγαίνει πίσω, στα περασμένα μεγαλεία…

ΘΛΙΒΟΜΑΙ αναλογιζόμενος, πως όλα αυτά τα χρόνια, θα μπορούσε να είχε γίνει κτήμα του λαού της Αμαλιάδας και με την τουριστική αξιοποίησή του αφ’ ενός να προσφέρει υπηρεσίες στους δημότες σε προσιτές τιμές και αφετέρου, με την κατάλληλη τουριστική πολιτική, να είναι κερδοφόρο, όφελος για την πόλη. Εμείς που είχαμε ασχοληθεί και ζυμωθεί, για αρκετά χρόνια, είχαμε συνειδητοποιήσει τις αναπτυξιακές του δυνατότητες και μας πονάει λίγο παραπάνω η εγκατάλειψη.

Και παλαιότερα είχε γίνει προσπάθεια υφαρπαγής αλλά με την μαζική κινητοποίηση απεφεύχθη.

ΘΛΙΒΟΜΑΙ, αναλογιζόμενος, πως θα ήταν σήμερα, αν είχε ευοδωθεί η προσπάθεια που είχε ξεκινήσει ο Δημήτρης Ράλλης για επέκτασή του βορειότερα με σύγχρονες εγκαταστάσεις (γι’ αυτό το λόγο είχε κατασκευαστεί και το αναψυκτήριο).

ΘΛΙΒΟΜΑΙ για την μη τουριστική αξιοποίηση των υπέροχων παραλιών (εκτός της Κουρούτας που πραγματικά την τελευταία 20ετία έχει μεταμορφωθεί ), συνολικά, του Δήμου Ήλιδας ,προς όφελος, προ πάντων, των Δημοτών!!!»

Αμαλιάδα 26-07-2022

Χρήστος Κανελλόπουλος