Σινέ Μαραθιά … (κάποτε) …και οι κινηματογράφοι της Αμαλιάδας

 Σινέ Μαραθιά … (κάποτε)

• …και οι κινηματογράφοι της Αμαλιάδας

Του Χρήστου Κανελλόπουλου /Christos Kanellopoulos

«……

Ξεκίνησα λοιπόν με το αγαπημένο μας ΣΙΝΕ ΜΑΡΑΘΙΑ (σας κάνω να νοσταλγείτε πάλι).Για τις φίλες και τους φίλους εδώ που δεν είναι από την περιοχή μας, το ΣΙΝΕ ΜΑΡΑΘΙΑ ήταν ένα σινεμά μέσα σε ένα παραλιακό δάσος. Μοναδικός στην Ελλάδα, σ’ ένα τόσο όμορφο χώρο. Όσοι ερχόντουσαν για πρώτη φορά μαγεύονταν!

…….

• Ο χώρος ήταν υπέροχος από φυσική ομορφιά. 
• Προσπαθούσαμε να τον καλλωπίσουμε κάπως, φυτεύαμε λουλούδια (δυστυχώς μας τα έκλεβαν, τα ξερίζωναν-δεν υπήρχε φύλαξη),να είναι καθαρός κλπ.
•  Η πλατεία του ΣΙΝΕ είχε καρέκλες σκηνοθέτη και συμπληρώναμε με πλαστικές. 
• Στο πίσω μέρος τοποθετούσαμε τραπεζάκια, κάποια στιγμή ανακάλυψα πως άρεσε πολύ στον κόσμο και το επεκτείναμε.
• Μεγάλο βάρος δίναμε στην πυρασφάλεια (εννοείται),αγωνία κάθε φορά όταν είχαμε προβολή και είχαμε αρκετό κόσμο μέσα, η όσφρησή μας ήταν σε επιφυλακή!

Το κακό για μένα ήταν πως δεν είδα ποτέ ταινία από την αρχή γιατί έπρεπε να είμαι και στα εισιτήρια. Όταν τελείωνα καθόμουν στο πίσω μέρος να δω τη συνέχεια της ταινίας και να χαλαρώσω από όλη την πίεση. 

Το σκηνικό ήταν τέλειο! Η ταινία το Σινέ, ο χώρος, ο κόσμος, ο έναστρος ουρανός, το άρωμα του δάσους! 

Χαιρόμουν που το απολάμβανε ο κόσμος, αυτή η αίσθηση με ξεκούραζε, άξιζε λοιπόν τον κόπο!

Είχαμε και χειμερινό ,στο Λαζαράκειο.

Στην Αμαλιάδα λειτουργούσαν από παλιά 2 σινεμά, το ¨ΠΑΝΘΕΟΝ¨ και το ¨ΑΜΑΛΙΑΣ¨.

 Όταν έκλεισαν στην πόλη υπήρχε κενό. Προσπαθούσε να το καλύψει η Κιν/κή λέσχη και αργότερα ο Δήμος. Όταν ανέλαβα τον χειμερινό ,την 1η χρονιά προβάλαμε εμπορικές ταινίες. Μετά άνοιξε ιδιωτικός Κιν/φος ,υπήρχε λοιπόν κάλυψη στην πόλη, στο χώρο του Σινεμά και εμείς παίζαμε πλέον ποιοτικές ταινίες, ενταχθήκαμε και σε ένα δίκτυο του ΥΠ.ΠΟ..Μια χρονιά έκλεισε πάλι ο ιδιώτης και πραγματοποιήσαμε στροφή πάλι στον εμπορικό.

Το κοινό μας ήταν στην πλειοψηφία του Γυμνασιόπαιδα και Λυκειόπαιδα. Ήθελαν να βλέπουν τις ταινίες που κυκλοφορούσαν και ήταν γνωστές. Αυτό κάναμε. Επειδή όμως ο σκοπός ήταν και η προαγωγή της κινηματογραφικής παιδείας (η προαγωγή του πολιτισμού γενικά που πρέπει να είναι στους στόχους ενός Δήμου) εμβόλιμα προγραμματίζαμε και ποιοτικές ταινίες. Τις διαφημίζαμε καλά και είχα παρατηρήσει πως αρκετά παιδιά, από περιέργεια, χάζευαν τα διαφημιστικά ταμπλό. Αρκετά από αυτά κατόπιν έρχονταν να τις δουν.»

Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μέρος ανάρτησης του Christos Kanellopoulos και οι φωτογραφίες είναι δικές του