«Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου…»

 «Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου…»

«Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους./Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους,...

εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.

Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου./Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ’ άσεμνα, φρικιαστικά βεγγελικά.

Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες, ώσπου ν’ αρχίσουν να σφαδάζουν/ ώσπου ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται….

…. κουφαίνοντας τον κόσμο με τους ήχους της ταράτσας,/με τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν κι αυτών που βασανίζουν/τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου»

(Ρένα Χατζηδάκη (Μαρίνα), «Κατάσταση Πολιορκίας», Μίκης Θεοδωράκης)