Ο ηλικιακός ρατσισμός μιας επίδοξης πολιτικού της Ηλείας (εξ Αμαλιάδας)

 Ο ηλικιακός ρατσισμός μιας επίδοξης πολιτικού της Ηλείας (εξ Αμαλιάδας)

Έγραψε η  Gouvitsa Kleoniki (που εκ της δραστηριότητάς της συμπεραίνεται ότι προτίθεται να πολιτευτεί..) ότι :

• «Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, δεν μπορεί να μας διοικούν συνταξιούχοι και να μιλούν για όραμα, όταν βγαίνοντας στην σύνταξη παραδέχτηκαν οι ίδιοι με την πράξη τους αυτή ότι δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν στην παραγωγική διαδικασία! Πρέπει οι νέοι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να σταματήσουμε τον κατήφορο αυτό, δεν πάει άλλο!!!»  (σ.σ. : οι υπογραμμίσεις δικές μου) 

Αυτή η τοποθέτηση και άποψη με προσβάλλει σφόδρα (αν και δεν απευθύνεται σε εμένα)

Ο καθένας και η καθεμιά έχει το δικαίωμα να επιλέγει πολιτικό λόγο, κομματική ένταξη και ιδεολογική αναφορά, αλλά να κατηγοριοποιεί  τους ανθρώπους (και οι ασχολούμενοι με την πολιτική με κάθε τρόπο, άνθρωποι είναι…) με βάση και αποκλειστικά και μόνο την ηλικία τους -νεότητα, μέση ηλικία, τρίτη ηλικία- είναι τελικά μία μορφή ηλικιακού ρατσισμού που αποσκοπεί, ηθελημένα ή όχι, στον πολιτικό, κοινωνικό ή επαγγελματικό αποκλεισμό συγκεκριμένων ηλικιακών ομάδων.

Το νέος και ηλικιωμένος, εργαζόμενος και συνταξιούχος, ενήλικας και γέρος… έχει πιθανότατα σχέση με την σωματική ευρωστία (αν και σχετικό είναι αυτό), αλλά όχι με την πνευματική νεότητα (αν και όταν μεγαλώνουν .. πολλοί συντηρητικοποιούνται ..)

Όμως

• Νέοι υπάρχουν,που είναι φασίστες, συντηρητικοί, κολλημένοι, αντιδραστικοί, ακροδεξιοί όπως και συνταξιούχοι και ηλικιωμένοι…
• Υπάρχουν φωτεινά μυαλά, νέες ιδέες, καινούργια (ολοκαίνουργια) οράματα στο μυαλό και την ψυχή των μεγάλων/ηλικιωμένων/συνταξιούχων όπως και στους νέους (πολύ περισσότερο..)

Το νέο ή το παλιό δεν έχει σχέση με την ηλικία αλλά

με την ποιότητα της σκέψης, το σπαρταριστό των οραμάτων, το σφριγηλό του νου, την νεότητα της διάθεσης, την ικανότητα υλοποίησης και διοίκησης, του προοδευτικού των στόχων, της απόκρουση του ρατσισμού (κάθε είδους) και του εθνικισμού (όχι του πατριωτισμού), του ενώνω τους πολίτες (και όχι να διαχωρίζω ..) της νεότητας της διάθεσης/συναδέλφωσης/ευγένειας, με την γνώση και την εμπειρία και της Δημοκρατικότητας ..

Ο συνταξιούχος δεν είναι ο άνθρωπός/ πολίτης που ετοιμάζεται να πεθάνει… είναι αυτός που έχει προσφέρει και μπορεί να προσφέρει πάρα πολλά (άλλωστε … ο στενός κύκλος του καθενός/καθεμιάς το έχει αποδείξει…)

Το να «ρίχνεις στον Καιάδα» τους ηλικιωμένους/συνταξιούχους ως ανίκανους και απόβλητους είναι απαράδεκτο.., αφελές και ύπουλο μέσο …

Στην ζωή μου έχω γνωρίσει πολλούς νέους «γέροντες» και πολλούς  «γέροντες» και συνταξιούχους που είναι νιάτα …!!!

Η ενασχόληση με τα κοινά απαιτεί νεανική σκέψη, όνειρα αλλαγής της κοινωνίας (..ναι και ο μεγάλοι/συνταξιούχοι  έχουν νεανικά οράματα και ιδές..)

Πάντα ήμουν και είμαι της άποψης και της θέσης ότι  οι νεότεροι αδικούνται από το παλιό και τους πρέπει τα περισσότερα, καλύτερα και ομορφότερα και το διοικείν.

 

Μαρίνος Λάμπρος ετών 67 (που θα συνεχίσω και θα είμαι πάντα  ..νέος..)

Υ.Γ.

Αφιερώνω εξαιρετικά, μερικά αποσπάσματα από το ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ,  "Η παρέλαση του παλιού καινούριου"

«Στεκόμουν πάνω σ' ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο.

Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.

Η πέτρα που πέρασε κατρακυλώντας ήταν η νεότερη εφεύρεση.

Και τα ουρλιαχτά από τους γορίλες που βαράγανε τα στήθια τους συνθέτανε την πιο μοντέρνα μουσική.

Παντού μπορούσες να δεις τάφους ανοιχτούς που χάσκανε άδειοι καθώς το Νέο πλησίαζε την πρωτεύουσα.

Ολόγυρα στέκανε όσοι εμπνέονταν από τον τρόμο, κραυγάζοντας: Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνετε και εσείς νέοι σαν και εμάς! Κι αυτοί που ακούγανε, τίποτα άλλο δεν ακούγανε από τις κραυγές τους.

Μα αυτοί που βλέπανε, βλέπανε αυτά που δεν φωνάζονταν.

Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο,

Και έφερε αλυσοδεμένο μαζί του το Νέο να το παρουσιάσει σαν Παλιό. Το νέο βάδιζε αλυσοδεμένο και ντυμένο με κουρέλια.

Αποκαλύπτονταν τα θεσπέσια μέλη του.

Κι η πομπή συνέχιζε να προχωράει μες τη νύχτα, μα αυτό που πήρανε για χάραμα ήταν το φως απ' τις φωτιές στον ουρανό. Και η κραυγή: Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνετε και εσείς νέοι σαν και εμάς!

….»