Η διαλείπουσα καταβύθιση και η ανάδυση μιας εκκλησίας (της πίστης & της ελπίδας) Μπαλί Πηνείας ..Λίμνη Φράγματος Πηνειού ….
- «Μπαλί - Φράγμα Πηνειού ... Σε λίγους μήνες αυτές οι φωτογραφίες θα είναι αδύνατο να ληφθούν .. όλη αυτή η έκταση θα είναι κάτω από το νερό .. και όμως ως το 1968 εδώ υπήρχε ζωή , ένα τεράστιο τεχνικό έργο δημιουργήθηκε για να δώσει ζωή στον κάμπο της Ηλείας , το ίδιο όμως έργο σταμάτησε τη ζωή στο Μπαλί»
Παρατίθενται παλαιότερες φωτό του ιδίου και του εξελισσόμενου "πνιγμού της" … σε διάφορες «φάσεις» και του πανέμορφου και εντυπωσιακού της Λίμνης του Φράγματος Πηνειού ,,
Αντί δικού λόγου μου, ο λόγος της Ελένης Σκάβδη/ Ελένη Σκάβδη στη κάποτε εφημερίδα «Ελευθεροτυπία, μέρος ενός άρθρου της με τίτλο «Εν τω βυθώ...»
- «Έχουμε ένα φράγμα στην Ηλεία, φτιαγμένο την εποχή των σχεδιασμών της «μακροχρονίου αναπτύξεως» της χώρας. Το φράγμα Πηνειού, που ολοκληρώθηκε στα τέλη του '60.
- Μεγάλη δέση, μεγάλη και η τεχνητή λίμνη, όπου σουρώνει 45 χρόνια το νερό από τα βουνά. Το φράγμα έπνιξε πολλά χωριά, έγινε ο άνεμος κουβάρι τότε εδώ, δούλεψαν χρόνια τα παλικάρια των εξαφανισμένων χωριών στο έργο. Αλλοι κουβαλούσαν πέτρα από το Πορτοβούνι για τη δέση, άλλοι έσκαψαν, άλλοι έκτισαν. Αλλοι πάλι, όταν τελείωσε το έργο, ανέλαβαν να καθαρίσουν τη λεκάνη πριν πλημμυρίσει...
- Οι ιστορίες που λένε έχουν μια κλιμακωτή συγκίνηση. Στο «τικ» της μελαγχολίας, αυτή που αφηγούνται όσοι ανέλαβαν εργολαβικά να ξεριζώσουν τη ζωή που απογραφόταν στα χωριά πριν από το έργο. Πρώτα έφυγαν οι κάτοικοι, παίρνοντας μαζί οικοσκευές, ζωντανά, εργαλεία και μηχανήματα. Μετά κόπηκαν δένδρα, αμπέλια, σταφίδες και πουλήθηκαν για καυσόξυλα. Μπήκαν εργάτες και γκρέμισαν σπίτια, ξήλωσαν πορτοπαράθυρα, ξεχώρισαν πετούγιες και κλειδαριές, βρυσάκια, νεροχύτες.
- Κατέβασαν κεραμίδια και τουβλέτες όπου υπήρχαν, αφού εκείνο τον καιρό κυριαρχούσε η πλίθα στα κτισίματα. Επρεπε να καθαρίσει ο τόπος για να μην μπαζωθεί ο βυθός πάνω απ' τα όρια της μελέτης.
- Μαζί, οι εργολάβοι της αποκαθήλωσης, ανέλαβαν να γκρεμίσουν και εκκλησιές...
- Ποιος όμως από τους ντόπιους θα τολμούσε να γκρεμίσει τα ιερά; Μια ιστορία από το γκρέμισμα εκκλησιών μού έδωσε αφορμή για το σημερινό παραμύθι... Πέντε ήταν οι εκκλησίες που έπρεπε να γκρεμιστούν και κανείς δεν τολμούσε...
- Οι επίτροποι τις άδειασαν, αλλά η «ιερότης» στοίχειωνε τους εργάτες που είχαν αναλάβει τη συνέχεια. Ετσι πρέπει να έγινε με το εκκλησάκι της Αγίας Αννας, στο χωριό Μπαλή.
- Το κτίσμα από μπετόν παρέμεινε ατόφιο να βυθίζεται και να αναδύεται κάθε χρόνο μέχρι σήμερα. Η Παναγιά στις Ξενιές άδειασε κι αυτή, έμεινε όμως το τέμπλο της. Οταν ο εργολάβος πήγε στο χωριό δεν τόλμησε να το αγγίξει.
- Εψαξε λύση... Βρήκε τον ηγούμενο στη μονή Νοτενών του Σκιαδά, που εκείνο τον καιρό έφτιαχνε ένα εκκλησάκι. Φόρτωσαν το ξυλόγλυπτο τέμπλο της Παναγιάς και το μετέφεραν λίγα χωριά πιο πάνω, στο μοναστήρι. Το τέμπλο στέκεται ακόμα στο ναΐδριο Αγίου Γερασίμου στα Νοτενά.
- Και η Παναγιά στις Ξενιές πνίγηκε στο βυθό της λίμνης. Κάποιοι λένε ότι πού και πού ακούνε την καμπάνα της να κτυπά. Αστεία πράγματα! Αφού την καμπάνα την πήγαν οι μετανάστες στο χωριό όπου μεταφέρθηκαν, στην καινούργια εκκλησία.
- Η λίμνα γεμίζει τους χειμώνες και αδειάζει τα καλοκαίρια από τα ποτίσματα του κάμπου. Εντός της και κοιμητήρια... Κανείς δεν λέει τι έγιναν τα κοιμητήρια... Οταν ρωτάω, κλαίνε μονάχα. Εκεί μέσα είναι ακόμα τα σώματα... Πρόλαβαν να βγάλουν σταυρούς και καντήλια..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου