Μια βόλτα στον Πύργο

 Μια βόλτα στον Πύργο

Του Πάνου Θεοδωρόπουλου/Πάνος Θεοδωρόπουλος

«Αδέρφια γειά σας. Επειδή οι εκλογές και τα προγράμματα των υποψηφίων εμένα μου δημιουργούν μάλλον τάσεις καταθλιπτικές, είπα να ελαφρύνω λίγο το κλίμα. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, με τις υγείες μας και ..... καλό βόλι. Πάνος Θεοδωρόπουλος»

Κάτι η καλοκαιρία, κάτι ο γιατρός που επιμένει να περπατάω αποφάσισα να πάω στην πόλη ποδαράτα. Καιρός να χρησιμοποιήσω και τα adidas που είχα αγοράσει στο London.

Ξεκίνησα από το σπίτι μου (2ο χλμ Κατακόλου .. συγγνώμη Ι. Λάτση ήθελα να πω), κατά τις 10 με χαλαρό ρυθμό θαυμάζοντας το τοπίο γύρω μου.

• Τα παρατημένα χτήματα με τα ατάκτως σκορπισμένα σκουπίδια διαμόρφωναν ένα εντυπωσιακό σκηνικό.
• Κάποιες φωνές που ακούστηκαν πίσω μου με ανάγκασαν να γυρίσω το κεφάλι και με χαρά είδα δύο ανοιχτά δίπατα λεωφορεία γεμάτα τουρίστες από το λιμάνι (Ι. Λάτση να μη ξεχνιόμαστε) να πηγαίνουν με άψογο σχηματισμό στο μουσείο του Πύργου περνώντας από το δημαρχείο (Λάτσειο δημοτικό μέγαρο).

Μετά από λίγα μέτρα συνάντησα τη σιδηροδρομική γραμμή (2η αρχαιότερη στη χώρα) την οποία και ακολούθησα.

Με την ευκαιρία πέρασα από το παλιό νοσοκομείο για να προγραμματίσω το ετήσιο τσεκ άπ.

• Ως γνωστό εκεί στεγάζονται όλες οι υγειονομικές και κοινωνικές υπηρεσίες ώστε να εξυπηρετούνται οι πολίτες και να μην τρέχουν από δω και από κει. Για να ξεκουραστώ λίγο κάθισα στο παρκάκι που έχει δημιουργηθεί στον αύλειο χώρο του «Μανωλοπούλειου» και είναι γεμάτο αρωματικά και καλλωπιστικά φυτά (είναι της μοδός πλέον).

Επόμενη στάση στο «πάρκο Ξυστρή» όπου θυμάμαι παλιά να λειτουργεί το εργοστάσιο «πυρηνελαιουργεία – σαπωνοποιία».

• Επιβάλλεται μια σφαιρική ματιά για να θαυμάσουμε τις άψογα συντηρημένες παλιές εγκαταστάσεις που με πολιτικό κόστος οι δήμαρχοι απέτρεψαν την καταστροφή τους από κάποιους ανόητους πολίτες που ζητούσαν να γκρεμιστούν.
• Δέος προκαλεί η σύζευξη του παλιού με το εκπληκτικής αρχιτεκτονικής ομορφιάς νέο κτίριο, καθώς και με τα στέγαστρα στο πίσω μέρος.

Πριν κάνω το βήμα να μπω, κατέφτασε το τραίνο με τους τουρίστες.

• Εδώ θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την διορατικότητα και την αποφασιστικότητα των τοπικών αρχόντων που κατάφεραν να δημιουργήσουν μια συνεταιριστική ομάδα με τη συμμετοχή του δήμου η οποία κατασκεύασε μια σύγχρονης τεχνολογίας ρέπλικα του τραίνου που κυκλοφορούσε τότε που πρωτοκατασκευάστηκε η γραμμή. Το τραίνο αυτό με τα «παλιά» ξύλινα βαγόνια έχει γίνει το σήμα κατατεθέν για τους τουρίστες.

Πάω κατευθείαν στην κλειστή μόνιμη αγορά των τοπικών προϊόντων η οποία είναι ανοιχτή κάθε μέρα μέχρι τις 9 το βράδυ.

• Ένα από τα καταστήματα είναι το κλασσικό καφέ – ουζερί που ξέραμε από παλιά. Καθ’ ότι πρωί παραγγέλνω στον ταμπή ένα μέτριο (ελληνικό) σε χοντρό.

Αφού ανάκτησα δυνάμεις παίρνω τη τουριστική διαδρομή που διασχίζει την πόλη από του Ξυστρή μέχρι τα Χαλικιάτικα, ήτοι, για όσους δεν γνωρίζουν, από το δυτικό στο ανατολικό τμήμα.

• Παρότι είχα τη δυνατότητα να νοικιάσω ποδήλατο έναντι συμβολικής τιμής 1 €, επέλεξα την πεζοπορία.
• Στη διαδρομή συλλαμβάνω μια περίεργη οσμή, μάλλον δυσάρεστη. Οι κάτοικοι λένε ότι φταίει το σύστημα απορροής των αποβλήτων που είναι κοινό και για τα όμβρια. Δεν το πιστεύω. Οι δήμαρχοι θα το είχαν φτιάξει.
• Κάτι άλλο είναι.

Περπατάω προς το σιδηροδρομικό σταθμό όπου έχει φτιαχτεί ένα παραδοσιακό καφεπαντοπωλείο για τους τουρίστες ενώ υπάρχουν και τα παλιά βαγόνια που έχουν γίνει μουσεία σχετικά με το σιδηρόδρομο και τη σταφίδα καθώς και με άλλα προϊόντα του τόπου όπως λάδι, κρασί, ούζο κλπ.

Ανεβαίνω προς το κέντρο, πάντα από την πεζοτουριστική διαδρομή στην Εθνικής Αντίστασης και συναντάω το παλιό κτήριο «ΔΗΜΗΤΡΑ".

• Έχει αναπαλαιωθεί και διαμορφωθεί με σύγχρονους χώρους και φιλοξενεί το δημόσιο οργανισμό όπου εργάζονται ΑΜΕΑ.
• Ο δήμος αντελήφθη ότι αντί για επιδόματα είναι προτιμότερο τα άτομα ΑΜΕΑ να εργάζονται και να αμείβονται.
• Ανέβηκα μια βόλτα και είδα με χαρά κάποια άτομα να εργάζονται μπροστά σε υπολογιστές, άλλα να ζωγραφίζουν κεραμικά δοχεία, άλλα να δουλεύουν το ξύλο και άλλα να κατασκευάζουν παραδοσιακά εργαλεία τα οποία και πωλούσαν.

Επόμενη στάση οι αποθήκες του ΑΣΟ που πλέον έχουν γίνει πολιτιστικός χώρος.

• Ρίχνω μια ματιά στην έκθεση έργων τέχνης των τοπικών καλλιτεχνών και συνεχίζω για τα υπνωτήρια του ΟΣΕ.
• Εκεί έχουν διαμορφωθεί αίθουσες για διαλέξεις και άλλες εκδηλώσεις.
• Σήμερα είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη με θέμα «μαύρη ή ξανθή σταφίδα με το κονιάκ;». Συμμετείχαν ξένοι και ντόπιοι ειδικοί καθώς και πολλοί σταφιδοπαραγωγοί.

Επειδή είχε περάσει η ώρα δεν πήγα στα Χαλικιάτικα παρότι είχε φεστιβάλ φολκλορικής μουσικής με καλλιτέχνες ρομά.

Αντιθέτως πέρασα από το μουσείο όπου υπήρχε μια μεγάλη ουρά τουριστών.

• Ρώτησα γιατί προτιμούν το μουσείο Πύργου και όχι της Ολυμπίας και μου απάντησαν ότι δεν έχουν λόγο να κάνουν τόσα χιλιόμετρα παραπάνω αφού τα ίδια βλέπουν κι εδώ.

Ο δρόμος της επιστροφής είναι μέσα από το ιστορικό κέντρο όπου στους πεζόδρομους παρέες παίζουν επιτραπέζια παιχνίδια όπως περίπου βλέπουμε σε πολλές πόλεις του εξωτερικού.

Όμως εδώ υπάρχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία που οφείλεται στην ψυχοσύνθεση του Πυργιώτη αλλά και στην εκπληκτική ευφυία του.

• Τα παιχνίδια (σκάκι, τάβλι κλπ) είναι ΕΠΙΔΑΠΕΔΙΑ με ανθρώπους για πιόνια, πούλια κλπ.
• Οι εργαζόμενοι - τα πιόνια δηλαδή - αμείβονται εν μέρει από το δήμο, αφού αυξάνεται ο τουρισμός , αλλά και από τους παίχτες, συντελώντας έτσι στη μείωση της ανεργίας.
• Ο λόγος που πληρώνουν οι παίχτες είναι γιατί λόγω εγωισμού επιρρίπτουν τα αίτια της ενδεχόμενης ήττας στα πιόνια και όχι στον εαυτό τους.

Συνεχίζοντας φτάνω στην ξανα-αναμορφωμένη κεντρική πλατεία όπου πλέον είναι πόλος έλξης για τους ανήσυχους, σκεπτόμενους, ενεργούς πολίτες οι οποίοι σε ομάδες συζητούν, αναλύουν, οργανώνουν όλα τα επόμενα βήματα που θα διαμορφώσουν το χαρακτήρα της πόλης για τα επόμενα 20 – 30 χρόνια (όσα και το εργοστάσιο για τα σκουπίδια).

• Η νέα πλατεία – εκπληκτικής ομορφιάς – αναδεικνύει το κάλλος των γύρω κτιρίων και του λόφου του επαρχείου μετά την στοιχισμένη τοποθέτηση των πεύκων από την δημοτική αρχή.

Η διαδρομή για τη συνέχεια οδηγεί στα «Κανούλια» και – φευ – στο κέντρο σύγχρονων αθλημάτων του δήμου.

• Δεν ξέρω τι με έπιασε και αποφάσισα να δοκιμάσω την αναρρίχηση. Παραδόξως (αγρότης γαρ) τα κατάφερα ιδιαιτέρως καλά.
• Όμως το ένα φέρνει το άλλο και σειρά είχε το ….παρκούρ (ως πρώην εντουράς). Επέλεξα την εύκολη διαδρομή, «τσίτα τα γκάζια» αλλά παρότι το πνεύμα πρόθυμο η σαρξ δεν …ακολούθησε. Κάπου μπλέχτηκε το πόδι και … ατύχημα. Ευτυχώς που έχω γερά κόκκαλα και δεν σπάνε (ούτε με τη μοτό σπάγανε). Τέλος πάντων ήρθε ο γιατρός υπηρεσίας του κέντρου και μια βοηθός, με τσιροτιάσανε, με ψάξανε, μου υπενθύμισαν την ηλικία μου και με ξαπόστειλαν.

Σιγά - σιγά και ψιλοκουτσαίνοντας αποφάσισα να ξαναπάω στου «Ξυστρή» στο καφέ-ουζερί για ούζο και ανάκτηση ψυχολογίας.

• Χαμός από τουρίστες και ντόπιους γιατί έχει πραγματικό στεγνό μεζέ για ούζο και όχι τα κατεψυγμένα ετοιματζίδικα. Μετά από δύο ουζάκια, το χιλιόμετρο για το σπίτι το πήγα «αμάσητο».