«Θα πολιορκώ το "κοίταζε τη δουλειά σου" με τη αγωνία μου…»
- «Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους./Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους,...
- εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.
- Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου./Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ’ άσεμνα, φρικιαστικά βεγγελικά.
- Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες, ώσπου ν’ αρχίσουν να σφαδάζουν/ ώσπου ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται….
- …. κουφαίνοντας τον κόσμο με τους ήχους της
ταράτσας,/με τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν κι αυτών που
βασανίζουν/τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου»
(Ρένα Χατζηδάκη (Μαρίνα), «Κατάσταση Πολιορκίας», Μίκης
Θεοδωράκης)
- «Το ποιητικό κείμενο της Ρένας Χατζηδάκη είναι μοναδικό, γιατί ενώ η πρόθεση της ποιήτριας, που ήταν κλειδωμένη στην ασφάλεια και μάλιστα σε διπλανό κελί με τον Μίκη, ήταν να γράψει ένα σπάραγμα, μια ερωτική κραυγή με το ποίημα, εντούτοις είναι τόσο καθηλωμένη και τόσο λειτουργεί ως ντοκουμέντο η βαρβαρότητα της χούντας, που γίνεται ερωτικό σπάραγμα και ταυτόχρονα καταγγελία της δικτατορίας.»
- «Ιανουάριος 1968. Η Μαρίνα έμεινε στο διάδρομο μπροστά στο κελλί αρ. 1. Μαζί με μιαν άλλη κοπέλα που φορούσε πανταλόνια. Όταν με ξαναπήγαν πλάι στο παλιό κελλί, η Μαρίνα είχε μεταφερθεί στο κελλί των γυναικών. Όταν έκανα τη μεγάλη απεργία πείνας άκουγα τη φωνή της Μαρίνας που φώναζε τον φρουρό.
- Η Μαρίνα έγραψε ένα ανυπέρβλητο σε ομορφιά, δύναμη και αλήθεια ποίημα. Κάθε λέξη, εικόνα, νόημα, μπήγονταν στη σάρκα μου. Με πονούσαν. Με ανακούφιζαν. Με λύτρωναν. Ήταν η φωνή μας. Ήταν τα ίδια μου τα λόγια –οι ελπίδες– που έγιναν "σαπισμένα σταφύλια". Ήταν η οργή. Η πίκρα. Κι' όμως ήταν η δύναμή μας»
Πλήρες το έργο :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου