Εκπαιδευτικοί σε απόγνωση (με αφορμή την λιποθυμία Νηπιαγωγού στον Πύργο Ηλείας)

 Εκπαιδευτικοί σε απόγνωση (με αφορμή την λιποθυμία Νηπιαγωγού στον Πύργο Ηλείας)

• Του Χρήστου Κάτσικα/ΕφΣυν/ Χρήστος Κάτσικας

Σε εξάντληση και σιωπηρή παραίτηση οδηγούνται νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές, εξαιτίας των αυξημένων πολλαπλών καθηκόντων.

Tο πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στον Πύργο Ηλείας στις 15 Νοεμβρίου, με τη λιποθυμία νηπιαγωγού εν ώρα μαθήματος σε μονοθέσιο νηπιαγωγείο, αναδεικνύει άλλη μια φορά τις ευθύνες της πολιτείας απέναντι στους λειτουργούς της εκπαίδευσης και στους μαθητές αλλά και συνολικά στο πώς αντιμετωπίζει τις υπηρεσίες παροχής των βασικών κοινωνικών αγαθών.

Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘΑ θεωρεί ότι οι ευθύνες της πολιτείας εξαντλούνται στην τοποθέτηση ενός εκπαιδευτικού, που ούτε κι αυτό είναι αυτονόητο στη χώρα μας, και σε μια πενιχρή οικονομική ενίσχυση για τα στοιχειώδη λειτουργικά έξοδα.

• «Είμαι μόνιμη εκπαιδευτικός τα τελευταία 16 χρόνια και σκέφτομαι φέτος, εκεί κατά τον Φλεβάρη, να υποβάλω την παραίτησή μου. Δεν πάει άλλο, η σχολική πραγματικότητα με έχει κουρελιάσει. Το ψυχολογικό αντίκτυπο είναι μεγάλο. Από πού να το πιάσεις... από τα παιδιά που κάθε χρόνο είναι και πιο δύσκολα, την επιβάρυνση από τα όλο και αυξανόμενα καθήκοντα των πολλαπλών μας ρόλων, την υποκρισία της διοίκησης, τις άθλιες συνθήκες (27 παιδιά, φασαρία έξω από τη γυμναστική, φασαρία μέσα, ο λαιμός στα όρια της εξάντλησης κάθε μέρα)... Τελοσπάντων να μη σας κουράζω, τα ξέρετε. Μιλάμε έχω σιχαθεί τα πάντα σχετικά με την εκπαίδευση, ούτε άδεια θέλω ούτε απόσπαση, μου φαίνονται ημίμετρα. Θέλω να ξεκόψω οριστικά, έχω πάθει burn out. Είναι που είμαι και ευσυνείδητη τρομάρα μου και θέλω να τα κάνω όλα πάντα όπως πρέπει, να μαθαίνουν τα παιδιά, να κερδίσω και τον αδιάφορο, να στέκομαι αξιοπρεπώς στην τάξη... ουφ κουράστηκα. Οπως όλοι κι εγώ διορίστηκα με κόπο, με όρεξη... με άλλα μυαλά...»

Τα παραπάνω τα σημειώνει μια εκπαιδευτικός περιγράφοντας την κατάσταση που βιώνει στο ελληνικό σχολείο.

• 

  Δεν είναι η πρώτη ή ο πρώτος, ούτε η μόνη ή ο μόνος που βρίσκεται σε απόγνωση.
• Πολλοί εκπαιδευτικοί έχουν υποστεί δραματική φθορά και βρίσκονται στα μονοπάτια μιας σιωπηλής παραίτησης.
• Και όχι επειδή έχασαν το πάθος τους για τη δουλειά, αλλά επειδή δεν αντέχουν τη δουλειά υπό αυτές τις συνθήκες.

«Ήθελα να φύγω τρέχοντας από το σχολείο»

Τρέχουν και δεν προλαβαίνουν οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, καθώς οι ανάγκες, που δημιούργησαν και δημιουργούν οι απανωτές οδηγίες, αλλαγές, εγκύκλιοι και υπουργικές αποφάσεις που στέλνει σχεδόν καθημερινά το υπουργείο Παιδείας στα σχολεία, έχουν οδηγήσει σε πραγματική νευρική κρίση δασκάλους, νηπιαγωγούς και καθηγητές. Κάθε μέρα εκτός από τα διδακτικά τους καθήκοντα πρέπει να ανταποκριθούν σε δεκάδες γραφειοκρατικές διαδικασίες και ταυτόχρονα στις αυξημένες ανάγκες των μαθητών αλλά και των γονιών τους.

Οι εκπαιδευτικοί δηλώνουν εξοντωμένοι.

Όπως είχε τονίσει χαρακτηριστικά δάσκαλος σε σχολείο του Πειραιά,

• «ξεκινάω για το σχολείο και δεν ξέρω τι καινούργια εγκύκλιο θα στείλουν και εμείς θα πρέπει να τρέχουμε να την εφαρμόσουμε. Και αυτό γίνεται σχεδόν κάθε μέρα... Λατρεύω το σχολείο μου, τους μαθητές μου και τη δουλειά μου, αλλά έχω φτάσει στο σημείο να θέλω να φύγω τρέχοντας».
• «Τις προηγούμενες μέρες μια νηπιαγωγός λιποθύμησε μέσα στην τάξη μπροστά στους μαθητές της. Τη βρήκε στο έδαφος ένας γονιός που έφερε το παιδί του αργοπορημένα. Γύρω της τα παιδιά κλαίγανε. Δεν υπήρχε κανείς άλλος αφού εργάζεται μόνη της στο νηπιαγωγείο. Το υπουργείο δεν φαίνεται να το ενδιαφέρει ότι έχουμε γονατίσει από τις χιλιάδες εργασίες στις οποίες μας υποχρεώνουν», υπογραμμίζει νηπιαγωγός από σχολείο της Νέας Σμύρνης.
• Και συμπληρώνει: «Μία μόνη εκπαιδευτικός υπεύθυνη για τον χειρισμό καθημερινά πληθώρας (διδακτικών και μη) καθηκόντων, χωρίς άλλη υποστήριξη, μπορεί να οδηγήσει σε εξάντληση και μειωμένη ικανότητα παρακολούθησης της ασφάλειας των παιδιών. Πολύ περισσότερο όταν οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται κοντά στα προχωρημένα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότησή τους».

Αλλη νηπιαγωγός, προϊσταμένη σε νηπιαγωγείο της Μαγνησίας, λέει:

• 

  «Πάω στο σχολείο στις 8 το πρωί και τελειώνω τα διδακτικά καθήκοντα στη 1.15. Μετά αρχίζει ένας τεράστιος αγώνας για θέματα του σχολείου, όπως οικονομικά, τεχνικά, συζητήσεις με γονείς, απαντήσεις σε email, έγγραφα που πρέπει να συνταχτούν και να σταλούν... Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που λένε δεν αντέχω θέλω, να φύγω τώρα. Πρέπει να κάνουμε τον δάσκαλο, τον τραπεζοκόμο για τα παιδιά και τον ψυχολόγο για τους γονείς και τους μαθητές μας. Τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και η διοίκηση δίνει μόνο εντολές. Εχουμε εξοντωθεί. Μόνο οι γονείς είναι δίπλα μας αυτό το διάστημα, γιατί καταλαβαίνουν τον αγώνα και την αγωνία μας».

Παράλληλη Στήριξη σε πέντε σχολεία;

Φιλόλογος ειδικής αγωγής βγάζει κραυγή απόγνωσης για την κατάσταση στην Ειδική Αγωγή και στην Παράλληλη Στήριξη. Οπως σημειώνει,

• «μαθητές με γνωμάτευση θα έχουν ειδική αγωγή για δυο με πέντε ώρες την εβδομάδα», καθώς ο ίδιος έχει τοποθετηθεί σε πέντε σχολεία!

Μας γράφει:

• «Διορίστηκα ως φιλόλογος ειδικής αγωγής και η τοποθέτησή μου γίνεται σε πέντε σχολεία της Βέροιας και Μακροχωρίου! Μαθητές με γνωμάτευση θα έχουν ειδική αγωγή για δυο με πέντε ώρες την εβδομάδα! Εγώ θα χαρώ να εργαστώ και στα πέντε σχολεία! Αλλά αυτό είναι απάτη, δεν είναι παράλληλη στήριξη και εκπαιδευτικό σύστημα!».