Κέντρο ο άνθρωπος ;

 Κέντρο ο άνθρωπος;

Της Δήμητρα Διαμιαντοπούλου /Dimitra Diamadopoulou

Τον ξέρω από μωρό. Τον θυμάμαι να σπαράζει στην αγκαλιά της γιαγιάς του, που προσεύχονταν κλαίγοντας να γυρίσει καλά το κορίτσι της. Η Νικολία, η μάνα του Δρόσου, την ίδια ώρα έδινε την δική της μάχη στην μακρινή Αμερική με μια σπάνια μορφή καρκίνου στο κεφάλι. Η έγνοια της ; Να μην πισωγυρίσει ο μοναχογιός της κατά την απουσία της.

Γύρισε σαν από θαύμα γερή και ήταν αυτή που πρώτη στο νομό μας επέβαλε στην κυριολεξία την παράλληλη στήριξη από την Α Δημοτικού για το Δρόσο!

Όσοι έχουν παιδιά στο φάσμα του αυτισμού ξέρουν πόση δύναμη, πόση ενέργεια, πόσο χρόνο, πόσο χρήμα, πόσο απόθεμα ψυχής πρέπει να διαθέσεις για να τα βοηθήσεις να κατακτήσουν, βήμα το βήμα, αυτά που θεωρούμε αυτονόητα στην κοινωνία ημών των… «κανονικών» !

Η Νικολία είναι μια από τις ηρωικές μανάδες που έφεραν «ανάποδα τον ντουνιά», όχι μόνον για το δικό της παιδί αλλά για τα δικαιώματα όλων των παιδιών.

Ο Δρόσος της, έδωσε αγώνα για να κατακτήσει την αξιοπρέπεια και την αυτονομία του. Καλύπτοντας και δημοσιογραφικά την πορεία του, από το δημοτικό ως το λύκειο, έφυγα πολλές φορές δακρυσμένη από τα σχετικά ρεπορτάζ. Ήμουν ή «κυρία που κλαίει» για τους συμμαθητές του. Πως να κρυφτείς από τα παιδιά;

Κάθε νίκη του την πανηγυρίζαμε σα να ήταν δική μας όλοι όσοι ήμασταν στο στενό του περίγυρο.

Δεν ήταν!

Ήταν το πείσμα, η υπομονή, το θάρρος, η ευφυΐα του. Και ήταν ακόμα οι αξίες που του μετέδωσε η μητέρα του: Την αγάπη, τον σεβασμό προς τους άλλους, την ευγένεια, την ειλικρίνεια, την αλληλεγγύη …

Η επιτυχία του στις πανελλαδικές πριν πέντε χρόνια ( 17.090 μόρια με πέμπτο εξεταζόμενο μάθημα την ξένη γλώσσα που ανέβασε την επιτυχία του στα 18.070 μόρια! ) έγινε γνωστή εντός και εκτός χώρας, από ένα σημείωμα που έγραψα τότε στο ilia24.gr από καρδιάς, χωρίς υπογραφή. Η τιμή ήταν όλη δική του όχι της συντάκτριας.

Ο Δρόσος επέλεξε την Ανώτερη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων , στην οποία εισήχθη δεύτερος. Έγινε για τέσσερα χρόνια ο «άρχοντας της Ρόδου». Εξάλλου είχε και θάλασσα!...Που την αγαπά τόσο πολύ!

Συνέχισε να δίνει την μάχη της «κανονικότητας» ως φοιτητής, ακόμα και όταν μετά από 16 χρόνια ο καρκίνος χτύπησε στο ίδιο σημείο για δεύτερη φορά την μητέρα του. Χρειάστηκε να την αποχωριστεί και πάλι για μήνες. Τώρα ήξερε. Και ήλπιζε, όπως όλοι μας, σε ένα δεύτερο θαύμα.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ολοκλήρωσε στον προβλεπόμενο χρόνο τις σπουδές του και αποφοίτησε με άριστα 9, 4 !

Ήταν ή όχι ένας άθλος;

Αυτό που δεν ήξερε και μαθαίνει με τον πιο σκληρό τρόπο, είναι πως η σχολή που επέλεξε, ενταγμένη στα μηχανογραφικά του υπ. Παιδείας με υψηλή μάλιστα βάση, είναι αδιαβάθμητη από το ίδιο υπουργείο και δεν δίνει πτυχίο επιπέδου ΑΕΙ στους αποφοίτους της! Το υπ. Τουρισμού πάλι, δεν είδε, δεν άκουσε, δεν λέει τίποτα για την ισοτιμία των πτυχίων των αποφοίτων των σχολών του !

• Με ποια εφόδια λοιπόν μπαίνει στην «αρένα» να διεκδικήσει μια δουλειά ανάλογη με τις σπουδές και τα προσόντα του; Να εξασφαλίζει την επιβίωσή του με αξιοπρέπεια;

Τον καμαρώσαμε στην ορκωμοσία του, με τη μητέρα πάντα δίπλα του. Συγκινηθήκαμε για άλλη μια φορά, αλλά θυμώσαμε κιόλας.

Για άλλη μια χρονιά φέτος, την ημέρα ατόμων με αναπηρία, διαπιστώσαμε πως στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που ακούσαμε από τους ιθύνοντες, δεσπόζουσα θέση είχε το ενδιαφέρον για τα άτομα με αυτισμό! Κόπτονται να μας πείσουν κυβέρνηση και η αρμόδια υπουργός πόσο και πως φροντίζουν και μεριμνούν για τους πολίτες που έχουν ανάγκη.

Ο Δρόσος, (όπως κάθε Δρόσος) έχοντας μετά από τόσο αγώνα στα χέρια του το πτυχίο του, τις συστατικές επιστολές των καθηγητών του, την αδάμαστη θέληση του να δουλέψει στον τομέα του τουρισμού και του πολιτισμού στον τόπο του, γιατί άραγε δεν δικαιούται να αποκατασταθεί επαγγελματικά ;

Δεν υπάρχουν θέσεις στο δημόσιο, με τους αφειδώς προσλαμβανόμενους ημέτερους, για τους πολίτες που είναι εκτός της τυπικής ανάπτυξης; Τι έχει να μας πει ή κυρία Μιχαηλίδου; Ο κ. Κικίλιας και οι λοιποί εμπλεκόμενοι;

Καμιά μέριμνα επί της ουσίας από το κράτος δήθεν δικαίου και δήθεν πρόνοιας, που διατείνεται υποκριτικά πως κέντρο της πολιτικής του είναι ο άνθρωπος. Ποιόν άνθρωπο εννοούν άραγε;

Ζούμε σε μια κοινωνία ίσων δικαιωμάτων και ίσων ευκαιριών, σεβασμού και αποδοχής της διαφορετικότητας( ; ). Έτσι δεν την παρουσιάζουν και κομπάζουν γι αυτό με κάθε ευκαιρία οι κυβερνώντες; Σίγουρα δεν είναι τέτοια η δική μας!... Λόγια του αέρα… Υποκρισία. Κέντρο ό άνθρωπος; Ποιόν νομίζουν πως πείθουν ;

Είναι μακρύς ο δρόμος Νικολία μου και εσύ το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.

Το ξέρουν οι γονείς των παιδιών σαν τον Δρόσο σου.

Και εμείς ξέρουμε τους φόβους όλων σας για εκείνο το αμείλικτο : «και μετά τι ;»