«Πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος, για να γεννήσει ένα αστέρι πού χορεύει»

«Πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος, για να γεννήσει ένα αστέρι πού χορεύει»

Τα αστέρια που γεννιούνται μες στο χάος, εάν θέλουν να επιβιώσουν, πρέπει να ξέρουν να χορεύουν, πά’ να πει να αγκαλιάζουν άλλα, να εντροπιάζονται, να εκρήγνυνται, να αυτοκαταστρέφονται. Κάπως έτσι ορίζεται το ανερμήνευτον της θυμικής έκρηξης του θλιμμένου ανθρώπου.

Το χάος υπάρχει μέσα μας (και με τη μορφή της ύβρεως κατά Καστοριάδη), άρα είναι σπουδαίο να συνειδητοποιήσουμε ότι γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε μετά από κάποια χρονική περίοδο. Χους εσμέν και εις χουν απελεύσομεν και λοιπά.

Όλα αυτά φαντάζουν ανόητα για τα κινήματα αυτονομίας, για τις εξεγέρσεις και τη νεολαία, ευτυχώς.

Η νεολαία, λοιπόν.

Αυτή που διαμορφώνει το χάος, που βάζει τάξη με τη δική της, ανώριμη αταξία, που βγάζει τη γλώσσα σε εξουσίες και εκλογικεύσεις, που σπαρταρά στο αίμα της και αντιδρά στα ερεθίσματα του σύμπαντος κοινωνικού κόσμου.

Μαγνήτες-ψυχές που στην εφηβεία εξεγείρονται έχοντας κάνει το μέσα χάος τους σιωπηλό θαύμα.

Κραυγές και τραυλίσματα ξεσηκώνουν το όλον, πά’ να πει: την οικογένεια, την εκπαίδευση, την αστυνομία, την πολιτεία.

Νοηματολοίδοροι και αναρχικοί, αφέντες και αθύρματα μας δείχνουν τη μηδαμινότητα που προσδίδουμε στη ματαιοδοξία, πρωτοστατούν στην παράσταση, στον εξεικονισμό της ζωής, πιέζοντάς μας να καταλάβουμε τη μικρότητα της κακίας και της εξουσίας.

Δράστε ή σκάστε μας φωνάζουν χωρίς να νοιάζονται για το τι σημαίνει η προσταγή τους, ακριβώς διότι είναι το χάος που προστάζει, η φιλοπόλεμη ειρήνη τους, ο αντικαρτεσιανός καρτεσιανισμός τους, το αδιάστατο είναι τους, το μεγάλο παιχνίδι τους με τον χρόνο.

Και όμως οι άνθρωποι χτυπάνε ανελέητα αυτά τα παιδιά, τα βασανίζουν, τα τσακίζουν.

Επικροτούν οι συστημικοί οικογενειάρχες λογοκράτες, οι νοικοκυρές και οι άνθρωποι της διανόησης, οι αγροτοποιμένες, ακόμη και οι ψυχιατριζόμενοι.

Σωπάστε, καλέ.

Η ζωή δεν είναι τα παιδιά, είναι οι κύριοι της εξουσίας, οι θεσμοί και οι νόμοι, η αστυνομία και η δικαιοσύνη.

Τι ταύτα προς νεολαίαν;

Τι σχέση έχουν αυτά με τους νέους;

Μα ποιος από δαύτους μπορεί να απαντήσει;

Τι να πεις στην ταραχή, στην ορμή, στον έρωτα, στο αφελές νοείν που όμως είναι συνεπές είναι;

Ουδείς ξέρει να απαντήσει.

Απαντά μόνο με τη βία, τη φυλάκιση· αυτά ξέρει ο ώριμος νους, ο θεσμισμένος άνθρωπος, ο κεκανονισμένος κονιορτός του και ας έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω (κάποτε).

Σώμα, νόημα, ηδονή υποκύπτουν στη σοβαροφάνεια της πολιτικής συνύπαρξης.

Οι νέοι είναι ελεύθεροι όσο παραμένουν νέοι, αλλά ουδείς από μας αντέχει τούτη την ελευθερία.

Δεν αντέχουμε το εγγενές της γλώσσας, την κοινωνικότητα της σκέψης, την αναρχία των σπλάχνων.

Δεν μας φταίει η νεολαία αλλά η αδυναμία μας να παραμείνουμε νέοι· και στον νου και στο συναίσθημα.

 

Απόσπασμα από το "Τάδε Έφη Ζαρατούστρα" του Φρίντριχ Νίτσε :

«Μου αρέσουν εκείνοι που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο για να χαθούν

Γιατί είναι αυτοί που περνάνε αντίπερα.

Μου αρέσουν οι μεγάλοι καταφρονητές

Γιατί είναι τα βέλη της επιθυμίας για την απέναντι όχθη…

Μου αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του,

που δεν θέλει να του λένε ευχαριστώ,

που πάντα χαρίζει και δεν θέλει να συντηρηθεί.

Μου αρέσει εκείνος που ντρέπεται όταν τον ευνοούν τα ζάρια

και που όλο ρωτάει “είμαι ένας χαρτοκλέφτης λοιπόν;”

γιατί θέλει να καταστραφεί.

Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι βαθιά ακόμα

και μέσα στην πληγή του

και που μπορεί να καταστραφεί

από ένα παραμικρό βίωμα

Έτσι διασχίζει πρόθυμα το ποτάμι.

Δείτε τους αγαθούς και τους δίκαιους ποιον μισούν περισσότερο.

Αυτόν που συντρίβει τις πλάκες των αξιών τους

Τον καταστροφέα

Τον εγκληματία.

Αυτός όμως είναι εκείνος που δημιουργεί.

Σας το λέω

Πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος, για να γεννήσει ένα αστέρι πού χορεύει.

Η σοφία των δασκάλων και των σοφών της αρετής λέει,

να αγρυπνάτε ,για να κοιμάστε καλά

Αυτή είναι η σοφία του δίχως όνειρα ύπνου.

Μακάριοι οι νυσταγμένοι γιατί γρήγορα θα τους πάρει ο ύπνος.»